Chłodna analiza psychologiczna dotycząca meandrów tożsamości, zwłaszcza seksualnej. Oparta na biografii młodego Mishimy. Okraszona kunsztowną frazą. Z powojenną Japonią w tle.
Powieść mnie nie urzekła mimo wysokiej jakości literackiej. Kilka cytatów wartych jest zapamiętania:
1) Moja koncepcja ludzkiego życia już od czasów dzieciństwa nie odbiegała od augustyńskiej teorii predeterminacji. I choć nieraz dręczyły mnie bezsensowne wątpliwości – teraz zresztą też mnie dręczą – uznałem, że są one czymś w rodzaju pokusy, i wytrwałem przy moich deterministycznych myślach. Otrzymałem coś, co można by określić jako menu moich trudności życiowych, gdy byłem jeszcze za młody, aby móc to menu przeczytać. Mogłem tylko rozłożyć serwetkę i usiąść do stołu.
2) Ponieważ nadchodził moment, kiedy kurtyna miała opaść, powinienem był jeszcze gorliwiej uczestniczyć w maskaradzie, którą sam dla siebie wymyśliłem. Ale moja podróż w dorosłość codziennie odkładana była na następny dzień, a potem na kolejny, i nic nie wskazywało na to, że w nadchodzących latach w ogóle w nią wyruszę.
3) Już dawno nie zbliżyłem się tak bardzo do tego zakazanego owocu nazywanego szczęściem. A teraz wabiło mnie ono z melancholijną uporczywością. Sonoko była przepaścią, a ja stałem na jej brzegu.
4) Czekałem, aż coś mnie zabije. Lecz jednocześnie było to czekanie, aż coś pozwoli mi żyć.
5) W tym momencie coś pękło we mnie z okrutną siłą. Jakby piorun swoim uderzeniem rozpołowił żyjące drzewo. Usłyszałem, jak konstrukcja, którą z takim trudem wznosiłem, wkładając w jej budowę całego siebie, runęła w gruzy. Miałem wrażenie, że byłem świadkiem chwili, w której mój byt zamienił się w jakiś potworny niebyt.