Liczący sobie ok. dwustu lat wampir Louis opowiada młodemu dziennikarzowi dzieje swojego tułaczego żywota. Poznajemy losy jego przemiany, wędrówek, namiętności. Osią fabularną historii są stosunki Louisa z dwojgiem innych wampirów – Lestatem i Claudią. Lestat odpowiada za metamorfozę głównego bohatera, natomiast dziewczynka jest ich wspólnym „dzieckiem” (owocem zbrodni).
Jak wiadomo – wampiry żywią się ludzką krwią i dlatego muszą zabijać, czasem jednak dzielą się swoją krwią z ofiarami i wtedy ofiara nie umiera, tylko z człowieka przeistacza się w wampira. Odtąd zmienia się jej natura. Stopniowo odzwyczaja się od ludzkiej egzystencji, oswaja z ciemnością (fizycznie i duchowo), żyje w atmosferze rozkładu (np. sypia w trumnie).
W pierwszej fazie powieści jest intrygująco. Rice umiejętnie buduje nastrój, przenosząc nas do dawnej Ameryki (z przełomu XVIII i XIX w.) – do malowniczej Luizjany i klimatycznego Nowego Orleanu. Płynna narracja, frapujące ujęcie tematu, uchwycenie ducha epoki – pozwalają przypuszczać, że nie będziemy się nudzić.
Im jednak dalej w las, tym gorzej. Bo w tym lesie ani nie straszy, ani nie uwodzi. Louis dzieli się rozterkami na temat swej wampirycznej natury, ale czyni to w sposób mało zajmujący. W jego filozoficznych (etyczno-ontologicznych) refleksjach nie ma nic odkrywczego, a w użalaniu się nad sobą – niczego, co by budziło współczucie. W którymś momencie przekonujemy się, że mamy do czynienia z wampirem-marudą silącym się na oryginalność.
Po pewnym czasie akcja przenosi się do Europy – najpierw tej dzikiej, południowo-wschodniej (przebywamy w ojczyźnie hrabiego Draculi), potem cywilizowanej, do Francji. Jeśli chodzi o akcję sensu stricto, to autorka ma nam do zaproponowania schematyczne opisy polowań wampirów na ludzi tudzież bratobójczych starć między samymi krwiopijcami. Te drugie mają miejsce głównie w Paryżu (w Teatrze Wampirów), choć już wcześniej Louis z Klaudią próbują wyeliminować swojego „protektora” Lestata. Nieustannie leje się krew, której żądza miesza się z erotycznymi pragnieniami, dość zresztą dwuznacznymi, zważywszy że np. Claudia jest wampirem-dzieckiem.
W Paryżu na scenę wkracza szereg postaci ze wspomnianego teatru, na czele z wampirem-estetą Armandem („urodzonym” jeszcze w XV w.), agresywnym Santiago i tajemniczą kobietą Madeleine. Zawiązują się nowe, nieprzekonująco umotywowane, relacje bliskości między bohaterami, tym razem o podłożu homoseksualnym (Claudia zakochuje się w Madeleine, zaś Louis w Armandzie). W finale pojawia się ogień – jako siła niszcząca i oczyszczająca zarazem (ogień, podobnie jak światło dzienne, to śmiertelne zagrożenie dla nieśmiertelnych z natury wampirów).